Incö al é a
Giöbia, ul dí scenén,
sa mangia ul risòtu cont’áa
lugániga, dü núsi, e un grugnén
da grána e che fadíga...béaghi dré
un páa da bicéi da vén, e sa 'l é
‘na bèla cumpagnia par finí
pulídu sta baracáa,
'l é d’obligu
fá ‘na cantáa.
Pö sa va in
mèzzu a ‘na
piána e sa dá fögu áa Giubiána, t'e a sta téntu da pizzá
chèla fèi da páia, scarón e radisi, da guardá nón dumá
i vistí s'hin ruti o lisi, parché se da nón sa va a risciu da brüsá ‘na cai carampána cha gh'é li a idé, cun sü
an’lé di culzón pién da bögi, strasciái sul cü e cun föa i ginögi. Al é própi cambiá ul mondu, mó i
van a tö i culzón nöi, ma hin giá ruti e smagiái e par
da pü i custan cai...peró a hin firmai. Mó par staghi
dré áa moda, sti tusán, sa vistísan tème di Giubián.
Uamái al fa pü stravísu idé sti bagián, ánca
d’invernu ‘ndá in giru cun foa ul bustrísu.
Fa nagùta, lássai fá m'i vöan, a sti ochi,
u impurtanti al é, par nögn büstóchi,
che a Giöbia la s'é brusáa e nögn an fei
‘na bela paciáa.
Par campà cent’ann
bisogna daghi trá
a chel pruérbi
ch'al disi: “laùa
mangia, béi,
e caga e lássa
cha la vaga”.
Viva a Giöbia
viva nögn
e pö viva pü nisögn.