A ma ragòrdu anmó daa mé prima dunazion,
l’éa ul dí daa Befana dul sesantacénchi
e a féu, in di dí da festa, dul cervelé ul garzón.
Tacá föa daa scöa Tumaseu, a gh’éa un cartelón
con scritu “Dona il tuo sangue, a chi ga n’ha da bisögn”.
Le stèi tra un servizi e l’óltar c’hu pensá:
“ánca cont’ul mé sanghi a podu ütá
un cai póar Cristu cal sofri, ch’al é maá”
. Al müu daa scöa a bicicletta hu pugiá
sum andèi dentar, e l’infermea la vuü saé:
chi ca seu, chi éan i mé, e sa feu da misté.
M’han sbusá un dídu, ul sanghi gh’han esaminá
e dopu un muméntu m’han di: “Te podi duná”.
Finí da fá a mé prima dunazion
inveci da sentíssi dèbul ma sum sentü un león.
U fèi a segónda... nu fèi dési...nu fèi püssé da centu...
e al pái vea nón, ma tüci i ölti a ma sentu cuntentu
da èssi là setá, e ul bràsciu fasi sbüsá.

Ognatantu ma vègni in menti a végia segreteria;
a l’éa la visén aa scáa ca la porta in “Casa Salute”
un lucál piscinén, a ga stèa dentar dumá ‘na scrivania,
cun tacá ‘na stanzéta, cunt’un lecen e ‘na scansia,
e a dutúressa Fariselli cunt’un surísu
e ‘na man ligéa ul sanghi la ta cavea.
Finí da fa a dunazion, sa tel vuéi,
un bicéu da marsala ta fèan béi,
e ta déan un scartuzzèl cun’dentar
‘na bistecca e un zichinen da bütéi.
Pö da cúrsa te duéi ‘ndà a lauá,
parché alùa a giurnáa, l’éa nón pagáa.

Mó sèm di sciúi, ta fán fá esàm sü esàm
ragi, cardiugrama, ta cuntrolan dul có ai pé
e sa còrgian ánca... sal ta rüga ul perdé.


Angelo Crespi (Masén)