M’HAN MANDÁ IN PENSION

M’han mandá in pension,
m’han ubligà parché
a ditta la va ben non.

A me dispiasù tantu e me vègnù
ul magón oltra ca par mèn
anca par ul mé végiu padron.

U’Ubaldu, cont’aa so ses-centu
al girea a truá tüci i clienti,
ánca sa éan luntán e non impurtanti.

Ul Bardelli, ul Girani, ul Rambelli,
e chel sant’òmm dul pá Mariu,
sempar ceúsu e mai invidiusu.

Seam tüci cuntenti se i telèfuni
i sunean e i busti gialdi
cun dentar i urdin i rïéan.

Mó i nöi dirigenti i gh’han utumóbil
con tüci i cumudità, ma sa stracan
anca andá a truá i clienti da Galaá.

Candu a ricurdeu di ann indré
dul sessantacenchi al nöu
dirigenti, al ma rispundea:

“Allora erano altri tempi”
ma par mén l’éa che
un’altar có ga cumandea.

Mó, sa la va má, a culpa
l’é sempar di oltar,
a culpa l’é dul mercá.

Par mén ul lauá l’é sempar stei
ul mé unicu divertimentu,
a sia seu stracu ma cuntentu.

Mó a matina péna darsedá
l’é sempar chel ul mé pendizzi:
“E mó sa fó, par tiá sia”?

Ma vegni in menti ul stabliméntu,
ul magazzen, l’ufizi e ma vegn
un grüpu… da malincunia.

I mé pensei in sempar chei:
truá un caicóssa da fá, non
pa i dané, ma par essi impegná.
.
E ma pentu da e vurzü
dumá ul lauá teme
unico divertimentu.


Angelo Crespi (Masén)