L’é ‘na giurnàa da su. ‘Sta basùa ò ciapà a biciclèta pa’ndà à lauà, ‘nscì mó a pòdu turna' a cà pian pianén, in santa pàsi, guardàssi ‘nturnu cunt i oeugi vèrti e ‘idé chèl che, da solitu, a ‘édu non pa’ a prèssa.
Un giardiné l’è ‘dré a pudà a scésa. A lu salüdu.
Al ma respóndi : “Bòna sìa ! Beata lé, ch’a la va’spassu…”.
L’à capì sübitu ch’a sóntu ripusàa.
A tìu drìzzu e i só paòl sa pèrdan in d’ul ventasèl dàa sìa, insèma’l prufüm d’u èrba tajàa.
I scèpi da lavanda e cutonàstar hin diventài anmò bei verdi; di tülipàn russ’e giàldi, in d’una proeusa visén a’l cancèl d’una ca’, i pàan ridi cuntenti, urgugliùsi pa’ i ugiài d’i genti; di smàgi da fiurelìtti bianch’e rusài ga fan cuncurénza a’l verdu di foeui ‘pèna cresüi in sü i bròchi…
Son bòna non da ricugnùssi i varietà da pianti e fiùi: cresüa ‘n cità, ò pèrzu a mé memoria da paisana. Ma ò pèrzu non ul piasé e a surpresa da ‘idé chèl ch’a gh’è da bèl e da bon.
Dü dònn hin ‘dré parlassi a traèrsu ‘n müèttu da cunfén (al gh’à sü non i tuchèi da védar güzzi ch’àn fèi di’ a ‘n gran scritùi che vivi l’è ‘na pèna): sa vòltan indré curiusi, a guardàmi mén ch’à pàssu.
Gh’è mìa da distanza, suspètu, dificultà da comünicaziòn.
A surìdu, l’è dumà ‘n muméntu: ul tempu par pensà che, fursi, gh’è anmò ‘na quài speànza pa’i genti, ‘n da ‘stu mondu da màtti.
‘Ntan ch’à pedalu vers’ul centar, ‘ndué ch’à stó, ul vérdu a lu ‘édu quasi pü; l’è diventà grìsu tème i ca’, strénci, tütt tacài ‘nsèma, cont’i porti ben seài sü.
I persòn, invèci, hin diventài püsé verdi: rabiùsi e suspetùsi.
Cont’àa man sinistra a schìsciu, pa’ svultà, ‘na frècia ch’a la gh’è non: a troeu dumà ‘l frènu, visén a ‘n campanèl ch’al servi a nagùta, in d’ul rabèl dàa stràa. Alùa a ma re-górdu ch’ó a tià foeua ‘l bràsciu, senza fàssal purtà via, par fàghi capì ‘ndué ch’ó à ‘ndà.
A raléntu, par fa’ pasà ‘n pedón, ma ‘n fioeu cont’a mutuciclèta al ma surpàssa: al gh’à prèssa, al podi non specià. Ul pedón al scòrla ul có: pa’sta oeulta la gh’è ‘ndèi ben.
A ‘n semafuru ma tègnu pronta a scatà ‘me ‘l Pantani, pedàl in pusizión, ma … son non dupàa asé: chèl dadré da mén al ma sòna ‘l clacson, par fàmi capì ch’a sóntu tarda da riflèssi e da cumprendòni: ‘nvèci dàa biciclèta, sarìa mèi ‘na caruzìna.
Senza pèrdasi da cuàgiu, in d’una quài manéa, a rìvu a ‘l mé cancèl, in d’una gimcana da camiun, pullman, autumòbil su’l marciapé, parché … u’ aütista l’è ‘ndèi dumà a toeu ‘na rubetìna in d’una butéga e, lu san tütti, gh’è mìa da pustégi (a gh’a dìsu non da tacàssi a’l tram, parché l’è già ‘n pó’ da àn, ch’a l’àn tià via …).
Ul mé cancèl al sa sèra: al làssa foeua ul tràfficu, ul gran parlà inütil di genti e, d’un quài cantón, dadré di faciài da marmu di palazùni, i nostar gési, San Giuàn, Santa Ma-ìa che, cont’ul sòn di só campàn, ma ‘nvìdan a pensà e sta’ quïèta.
In d’un buffu a sont in ca’. Gh’è anmó niseun.
A vèrdu port’e fenèstar e sto lì ‘n quài muméntu sü’l balcon dàa cüsìna, trasfurmà ‘n giardén cont i vasi da geragn’e vioeui.
A sèru sü i oeugi e a sentu cantà i üselìtti. Hin dumà i canaìtti d’ul me visén, seài sü in dàa so gabiétta.
Ma, senza ‘idé antèn, bügàa stendüa e bidón dàa spazadùa, a gh’ó a illüsion da vèss’in campagna e ch’hin turnài ‘ndré i rondan, i fringuèi, i pasaìtti …
Busto Arsizio, 18 maggio 2003
Marinella Pozzi