Al sa ‘ndrízza, grandiúsu e sulitàri, pasà stra’ Brüghèttu, in mèzu ai cassín bàssi e a campàgna, ‘ndué che quàtar stramusci da pén i cércan - senza rièssighi - da purtàghi via ‘l spàzi à i rübìn dàa brüghéa.
Tutti i ‘oeulti ch’a pàssu da lì o che caighidögn al ma dumànda: “Ma chi l’é, poeu, ‘stu Piantanida?”, a usèrvu a costrüzión ch’a la gh’a a so fòrza e, rigurdàndu ‘l témpu ‘ndré, a ‘édu anmó lé, a signuìna Maria Piantanida, a mé prufesurèssa da ginàstica che, già ‘nanzi cunt’i àn, la gh’éa a stèssa energìa dàa giùina campiunèssa di Ulimpiadi d’ul trentasési.
A sont’in palèstra, inculunàa insèma a i mé cumpàgn da schoeua e, al so “Via!”, a cuménciam a marcià.
- Un-uno, due!
E sü cun chèla gamba, prima püssé bassa, poeu vòlta; pé ben drízzu.
- Avanti! Un-uno, due!
Hin i tri tempi d’ul pàssu d’u òca e ‘l dì d’inchoeu al sa scunfóndi cun chèl passà.
A palèstra a l’é ‘l gran stàdiu da Berlén: un burdèl da génti i guàrdan cun atenzión, pronti a truà un muiméntu sbaglià, a dà’ giüdìzzi, a sbàtti i màn cunténti, par ricugnùssi a só braüa.
Lé la cuméncia ul só esercizi; i muiménti i ‘ègnan voeun dré chèl’òl, cadenzài e svelti: un pàssu a destra, gambi tacài, bràsci ‘ncrusài, saltu, a tèra e gambi slargài…
- E ùno e dùe e tre e quàttro!
Gh’è ‘n silénziu d’atésa. U’ esercizi al va ‘nanzi e ‘l corpu al pèrdi ul so pésu, a la sgùa vòltu, al sa gía ‘mé ‘n calimón.
Schèna ben drizza, a perpendìcul cunt’i gàmbi.
- Provate ancora!
E i tusàn un po’ gnuchi d’i àn sesànta i diéntan i giùin d’ul sàbutu fascista.
A cità, pa ‘a scèlta d’ul regím e parché ga piàsi, la fa ‘idé a‘ stàdiu comünàl ul so spetàcul da ùrdin, da vigùi, da génti sàn.
A Maria l’é lì, bèla, rimiàa da tutti, porta bandéa dàa atlética.
Se ‘l sport a l’é stèi ‘na quài ‘oeulta missión, bén, lé a l’é stèi a só testimuniànza viventi, pièna da passión.
- Un-uno, due; avanti, pigrone!
I lizùni i sigütan a fa’ esercizi pa’l sàggiu dàa fén d’u àn.
Déntar dàa palèstra dàa schoeua sa sénti a stèssa tensión di gràndi manifestazión, anca se i tusàn i vàan propi nagùta e i pàgan i só erùr cun paòl dui e a marelàa d’u’ esàm.
Sì, parché ‘l sport al richiédi impègn e sacrifìzi.
- Mi ringrazierete, quando sarete vecchie!
Càa signuìna Maria, ‘sa la dísi cusé, mó, ch’a la ma ‘édi passà fularmàa tutti i matìn, danànzi al palazón d’ul sport ch’al gh’a ‘l só nòm, mén, ch’a vo fa’ a fisiuterapía pa’ndrizzà a schèna?
Gh’è passà tanti àn, ma a séntu anmó - tème s’al füdèssi iei - ul pésu d’i so ugiài brüschi; la ‘édu sempar vistía da scür, pedàgn e camisèta, drìzza ‘me ‘n füsu, sulitària e grandiusa in dàa so ardénza imitàa, propi chést’àn, d’i giùin ch’i rían da tanti Paesi al Palapiantanida, pa’ i Ulimpíadi dì stüdénti.
Fursi, ‘n mèzzu a lùi, ga sarà ‘na campiunèssa tème lé…
Mén, intàntu, a vó inànzi un pó marangualàa a fa’ i mé esercízi e a làssu sta’ i vultéggi e i pirulètti - che ga piaséan tantu - pa’ a pagua da restà’ lì ‘ngrübiàa.