Gh’é già sunà i tre úi al campanén;
a stanza scüa ‘me a nòci, ul móndu al tàsi.
Sü’l marciapé, un pàssu al par visén,
ma ‘l sa sluntàna sulitàri, adàsi.
‘Na lüsi la sa píza, la sa smorza;
ul cœui a l’èrta, férmu pa’n muméntu,
al píca, al stréngi, al cúri, al sa fa fòrza…
S’ó à fa’, par truà pàsi al mé turméntu?
In fén di cœunti, l’ú cercàa mén
chèl dì ch’a gh’ó dì ciàr e nett’e tóndu:
“Va, piscinén, pa’l móndu,
incontr’al tó destén!”.
E mó l’é fœua, a l’ sa ‘l Signúi ‘ndué.
I dísan ch’a gh’é nèbia e ‘n cài ‘ncidénti…
L’avrà purtà ‘l bursén cunt’i dané?
Al pòdi non ciamà, ‘stu malaménti?
Poeu … clic. L’é lü. A porta la sa vèrdi.
Oeugi serài ‘n d’ul sògn, ‘me ‘n angiaén,
ma dísu: l’é rià, mó làssa pèrdi;
dígal duman caicòssa, pa’l só bén.
E, cunt’ul sú ch’al nàssi, pian pianén,
a trœu i paòl: hin sémpar chèi, in fóndu…
“Va, piscinén, pa’l móndu,
incontr’al tó destén!”.
Marinella Pozzi